By the sea. By the beautiful sea.

Wpadłam w marazm.
Marazm to taka straszna bakteria która atakuję nagle, bez uprzedzenia.
Sposobów jest kilka.
Pierwszy to ruch.
Drugi to gotowanie.
Jednak najważniejsze z nich wszystkich jest rysowanie.
Wiem, że moje rysunki gdzieś mnie prowadzą, nie powstają sobie z nudów.
Są konkretnymi znakami na mapie.
Drogowskazami.
Tylko czasem się boję za nimi podążać.

Balbina
Penelopa
Nela.

Sekretne sekrety, o których mówić nie miałam.
Ale powiedziałam.
Ups.

Penelopa z fajką.
Penelopa w spodniach.
Penelopa połamana.


L.

Strange day.

Chciałam tu napisać coś strasznie dziwnego, ale się powstrzymałam.
Życie jest nieoczekiwane i w tym właśnie tkwi cały sens i jego piękno.
Nie sądziłam że kiedyś przyjdzie taki moment że poczuję ulgę wybaczając, tak po prostu. Bo czy warto zatruwać swoje życie dziwnymi sprawami dorosłych z przeszłości? Czy warto uzależniać swoje wybory, życie i wszystkie porażki od utraconych chwil?

Nie.

L.

Let's move!

Od kilku dni z Mężczyzną staramy się zmieniać na lepsze to co jemy.
Chodzimy na siłownię.
Wszak za dużo fajnych kiecek wpadło mi w oko w h&m żebym sobie odpuściła.
Nie nie nie.
Nie tym razem.
Czynnik ludzki też wpływa na różne rzeczy.

Brakuję mi rysowania.
Strasznie.
Ale kto za mnie zda wszelkie układy anatomiczne zwierzaków?
Nikt.

 Ekhm.

 Ładnie mamy w Gliwicach.

 Och Neville Longbottom.

 Siła!

 Tribond! And the winner is Karolina.

 Odkrycie w Biedronce - mleko sojowe za cztery złote, jak zwykle zabrałam się za czekoladę ( b fajny skład!) jest jeszcze wanilia. Po krowim buntuję mi się żołądek, więc czas pomyśleć o zamienniku.

Kolejny raz miałam szczęście na ciuchowych łowach, do kolekcji kamizelki i polara dołączył plecak! Chcę w góry!

Jutro wybory w USA. Przejmuję się nimi bardziej, niż tym co dzieję się w Polskiej polityce, o ile to polityką można nazwać.

Hello November!

Skoro mamy listopad, to za chwilę w reklamach pojawi się Mikołaj plus coca- cola.
Śnieg.
I inne zjawiska emocjonalne- pogodowe.

Try.

Szkoda że czasami słowa nie płyną tak jak powinny.
Szkoda.

Wracam do swoich starych kawałków i odkrywam muzykę na nowo.
Jestem strasznie zmęczona, nie umiem spać, nie potrafię wykorzystać w pełni dnia. Nie mam na nic siły. Dobrze, że powietrze jest czyste i przejrzyste. Że mam ramiona w które mogę się wtulić w środku nocy.

Dobra, czas na anatomię.
Fajnie że chociaż edukacja się wyklarowała.

Masło maślane.
Niech już będzie piątek.
Proszę.

L.

Find something new.

80% pracy.

20% talentu.

Zawsze.

Trzeba ćwiczyć, szkicować, kolorować. Dobierać , ubarwiać i ozdabiać.

Ale nigdy , przenigdy nie osiąść na laurach, póki nie będę pewna że nie dała, z siebie wszystkiego.

L.

I see my pretty face in his cold eyes.

Dzisiaj:

Była Ruda na plotkach.
Powcinałyśmy nutelle prosto ze słoika.
I jakoś leci.
Fajnie jest.
Biorąc pod uwagę wiele aspektów o których nie chcę tu pisać to jest dobrze.
Rysuję.
Uczę się.
Już za tydzień zaczynam Jogę, zumbę.
Tak, to siłownia z full pakietem.
Jak szaleć to do końca.
Trzeba dbać o tyłek.

Whatever.

L.

Mad world.

No dobra.
Chorowanie.
Potem leżakowanie w domu z powodu jakże przeze mnie 'zaplanowanego' urlopu.
Nawet nie chcę tego komentować.

A teraz nawał roboty z powodu mojej weterynarii.
Kurde, nie rozpieszcza mnie ten październik .

Jakoś tak bez sensu.

Beauty Jungle - one.

Poker face.

Dark mind.

Wszystko kończy się i zaczyna na Sztuce.
Tej przez duże 'SZ'.
Modigliani.
Klimt.
Chagall.
Czyste szczęście.

Trzy siostry.
Mam dwie plus ja czyli trzy.
Ale nie, to nie ani Aleksandra, ani Marta ani ja - Karolina.
Dla nich mam inną , mroczną historię.
Bo przecież każdy z nas taką w sobie skrywa?

L.

Beautiful day.

 

Piękne, prawda?
Projekt.

Jestem zmęczona i zestresowana i nie spałam pół nocy.
Ale dzisiaj był piękny dzień.

Today.

Fix You.

Muszę się naprawić.
Sama.
Stan mojego popieprzenia przekracza racjonalne dawki szarej codzienności.
Smutno mi.
Tak po ludzku.

Ale nie będę udawać najsilniejszej kobiety na Ziemi.
Nie muszę.
To tylko dzisiaj.
A dzisiaj będzie trwało jeszcze przez najbliższą godzinę.
Prawie.

Nie lubię ludzi którzy myślą że JA całe życie będę za nimi gonić.
Będę mieć dla nich zawsze czas.
Pierwsza się odezwę.
Pierwsza coś zaproponuję.
Będę tłem dla ich cudowności.
Będę słuchaczem - Boże broń, mówcą.
Nikt nie chce słuchać.
Mężczyzna czasem też.

I nie lubię ludzi którzy wkraczają do mojego życia niespodziewanie, zrobią szum.
A potem sobie idą.

Tak po prostu.

Skyfall.

Zniechęcenie.
Nie no , to złe określenie.
Zważywszy na to iż moja dłoń nie dzierżyła ołówka od kilku tygodni mam wrażenie, że zapomniałam jak to się robi.
Staram się odświeżać stare pomysły, dawne inspiracje.
Całe życie zamyka się w ilustracjach, w szarych zeszytach.
Chyba nie zapomina się tego, jak się rysuję?


Lubię ten moment kiedy leży przede mną czysta kartka papieru.
To drżenie mojej dłoni, przygryzione wargi i tą niepewność.
Niepewność gdzieś w sercu i w brzuchu.
Najczęściej kończy się to źle postawioną kreską.

Ale na to też mam swoje sposoby.

Boże jaka ja jestem sfrustrowana.
Mam dosyć tej mieszaniny która ostatnio się wokół mnie wytworzyła.

Listening : Coldplay.

Rysowanie zawsze miało głębszy sens. Kiedy nie mogłam trzymać w dłoni ołówka albo pióra to czułam się tak, jakby ktoś zabrał mi tlen.Odkryłam uzdrawiającą moc rysowania wcześnie. Ale 'na poważnie' zajęłam się tym pomiędzy pierwszą a drugą klasą gimnazjum. Pamiętam niepewność, pierwszy szkicownik i ołówek 8b no i oczywiście kredki. Akwarelowe kredki.

Temat: MIŁOŚĆ.

Jak chyba każda dziewczyna jej potrzebowałam i wierzę w to , że w pewnym sensie ją sobie wyrysowałam.

Kiedy postanowiłam rysować już tak na całego. 

Kiedy mój mózg i moje serce uwalniało się od smutków dnia codziennego, czułam że żyję.

Ekscytacja.

Motyle w brzuchu.

Milion zeszytów obłożonych w szary papier z rozpisanymi projektami i pomysłami na książki dla dzieci.

W końcu Liceum Plastyczne.

Wielkie zderzenie z rzeczywistością.

I zaledwie dwóch nauczycieli, którzy mnie dopingowali ( a nawet dopingują do dziś !)

Moim artystycznym grzechem głównym jest brak cierpliwości.

Po prostu nie mogę się doczekać ostatecznego efektu. Posyłało mnie to zawsze na pewną zgubę.

Poniżej garstka starych prac. Widzę w nich masę  błędów. Widzę w nich moje połamane serce. Widzę w nich moje zakochane serce. Widzę w nich pomysły na lepsze i nowe ilustracje. Widzę w nich swoje ostatnie 12 lat . 

Przy muzyce zespołu Coldplay powstawały pierwsze rysunki.

Teraz odkryłam masę innych inspiracji i kierunków którymi podążam .

Stylu który codziennie, z każdą nową postawioną kreską rodzi się i czeka na więcej.

Chyba zaczęłam wierzyć że to co robię ma sens.

Leczy moją duszę i sprawia że jestem niesamowicie szczęśliwym człowiekiem.

Ćwiczę realizm.

Ale idealna nigdy nie będę.

I fajnie by było gdyby ludzie to przyjęli do wiadomości.

Że jestem taka nie poskładana.

Pomazana factisem.

I że kocham to robić.

I nigdy nie zamienię się w malarza kopiarza.

Bo po pierwsze nie umiem.

Bo po drugie wolę odkrywać swoje ścieżki sama.

Podążając za drogowskazami które podpowiada mi ołówek albo przypadkowa reprodukcja w albumie o sztuce.

L.